La Vida Argentina: Iguazú, mi Hermana y BAFA

Wat gaat de tijd toch snel. Heb je net het gevoel dat je pasgeleden nog iets hebt geschreven, ontdek je opeens dat dat toch niet het geval is.

Er is inmiddels weer veel gebeurd in mijn wereldje hier. Voor de mensen met een Facebook profiel is het vast wel opgevallen dat ik iets meer dan twee weken geleden in Iguazú was.

Puerto Iguazú is een klein dorpje in het Noorden van Argentinië, vlakbij de grens met Brazilië en Paraguay. Het dorpje zelf is niet heel indrukwekkend, maar de plaats staat voornamelijk bekend om zijn schitterende watervallen, die vaak worden vergeleken met de Niagara watervallen in de Verenigde Staten/Canada. Mensen bezoeken vaak zowel de Argentijnse als de Braziliaanse kant.

Persoonlijk hebben deze watervallen een enorme indruk op me gemaakt. Ik ben ook bij de Niagara watervallen geweest, maar dit is toch wel andere koek (That's a different cookie, LvG 2014)
Om er te komen moest ik vanuit Buenos Aires de bus nemen die 18 (!) uur duurde. Dat stelt hier overigens niet zo veel voor natuurlijk, maar voor mij was dit de langste busreis die ik ooit gemaakt heb.
Bij de bussen kan je kiezen tussen verschillende comfort klasses. De goedkoopste is de Semi Cama, daarna de Cama en dan zit er nog een niveau boven, maar de naam daarvan schiet mij even niet te binnen.

Student en vrek die ik ben, ging ik natuurlijk voor de Semi Cama, die voor de heen en terugreis neerkwam op 2000 peso's, omgerekend zo'n 160 euro. Ik ging samen met Pablo, een Duitse jongen die ik via mijn stage hier heb ontmoet en een vriendin van hem. Zeker goed gezelschap.

We kwamen 's ochtends om half 11 aan, brachten onze bagage naar het hostel, en vertrokken vervolgens snel met de bus richting Brazilië. Het idee is dat beide kanten van de watervallen omringt zijn door groene parken, waar je kan wandelen en vanaf verschillende plekken de watervallen kan bezichtigen. De bus naar het Braziliaanse park duurde ongeveer 3 kwartier en bracht ons natuurlijk over de grens, alwaar ik vrolijk en zonder problemen een nieuw toeristen visum kreeg dat me opnieuw 90 dagen gaf in Argentinië.
De Braziliaanse kant was indrukwekkend en was overgoten met vlinders en quati's, wasbeer-achtige dieren die uit waren op je meegebrachte voedsel en dat vaak op vrij "assertieve" wijze weten te bemachtigen. Al snel verloren we onze koekjes...

We zijn vervolgens langs een pad gewandeld wat ons langs de uitgestrekte oevers van de watervallen voerde. Ik heb de foto's van deze dag bijgevoegd om jullie een idee te geven van deze prachtige plek. Rond het laatste deel van de route kan je over een steiger een stukje de rivier op om een nat pak te krijgen van een van de watervallen die voor je aan het razen is. Met temperaturen rond de 30 graden was dit misschien toch wel de meest bevredigende situatie van de dag.

Na deze route gingen we terug naar het dorpje en het hostel om op te frissen en bij te komen. Het hostel was niet geweldig, maar voldeed aan de normen van 100 peso's (8 euro) per nacht.

De volgende dag gingen we naar de Argentijnse kant van de watervallen. Volgens vele de meest indrukwekkende kant, en ik moet daar mee instemmen. Er is meer te lopen en te zien. Na een beetje te hebben uitgeslapen en de bus genomen waren we rond 12 uur bij de watervallen. Het eerste pad dat we namen leidde ons naar een kleine waterval met klein meertje, waar we ook hebben gezwommen. Op dat moment heb je het idee dat je in een film zit. De omgeving en mogelijkheid om er zo gebruik van te maken had ik niet verwacht.
We zijn vervolgens verder gelopen om de rest van de watervallen te zien, en kwamen vrij snel uit bij de meest indrukwekkende waterval van allemaal: La Garganta Del Diablo, vrij vertaald de keel van de duivel. Het is de grootste waterval van het park en heeft zoveel kracht, geluid en water dat je even vergeet dat er ook andere dingen zijn op de wereld. Zeker een fantastische ervaring.

Aangezien Pablo en zijn vriendin hadden besloten om die avond de bus te pakken richting Corientes en Salta (andere noordelijke steden op hun weg naar Bolivia) besloot ik om mijn eerder geplande bus van de volgende dag te veranderen naar een bus die ook die avond vertrok, maar dan terug naar Buenos Aires. Er ging echter alleen maar een Cama, dus moest ik bij betalen. Dit bleek een goede zet, aangezien ik 150 peso's extra moest betalen, maar het comfort in een Cama toch wel duidelijk beter is dan een Semi Cama. Als ik dat toch eens van te voren had geweten.

De foto's van de Argentijnse kant moet ik nog krijgen van Pablo, en zodra ik die heb, zal ik ze hier uploaden. Geniet ondertussen van de Braziliaanse kant ;)

Een kleine week later, op woensdag, was het eindelijk zo ver: M'n eigenste zussie Nikki kwam op bezoek. Ik had verschillende dingen gepland en ook wat tijd opengelaten voor Nikki om te relaxen. Wat ook erg fijn was, was dat Nikki verschillende dingen mee kon nemen vanuit Nederland, zoals cash euro's (wat hier verdomd handig is), een nieuwe oplader voor mijn laptop en hagelslag! ;)

De eerste paar dagen deden we het rustig aan. Nikki moest nodig bijkomen van werk en haar vlucht en ik moest overdag werken. We hebben ondertussen in het centrum wat dingen gezien en Nikki heeft zelf nog een Hop-On, Hop-Off bus genomen op vrijdag.
Op zaterdag gingen we met mijn stage bedrijf naar Tigre, een eiland dat in de Delta van Buenos Aires ligt. In totaal waren we met 13 personen. We hadden die dag een plek bij een klein resort met een voetbalveld, volleybal veld, zwembad en parilla (BBQ). Het is zo'n typische dag dat iedereen doet wat hij/zij wil en lekker van de zon geniet. Lekker bijkomen van de drukte van de stad.

Zondag ochtend gingen we naar de markt van San Telmo, een beroemde vlooienmarkt die zich uitstrekt over de wijk San Telmo en waar allemaal verschillende dingen over kilometers worden verkocht. Ik heb toen mijn eerste Mate en Bombilla kunnen kopen. Dat is de beker en het ijzeren rietje dat je nodig hebt om Mate thee te kunnen drinken. Elke Argentijn bezit hier dat soort gereedschap en drinkt het vaak de hele dag door. Mate is een soort zeer sterke groene thee met veel cafeïne, dat je drinkt uit een speciale beker gevormd uit hout en met een speciaal ijzeren rietje (bombilla). Mensen hebben dan vaak een thermoskan mee waarmee ze continue de beker bijvullen. Het is ook zeer gepast om Mate te delen met een groep, waarbij je een ritueel meester hebt die voor iedereen inschenkt. Iedereen drinkt uit dezelfde beker en hetzelfde rietje, een voor een de cirkel rond. Zo gat de beker meerdere malen rond. Je zegt pas dankjewel op het moment dat je niet meer wilt en je moet elke beker die je krijgt leeg drinken. Zo niet, dan zou de volgende persoon die drinkt al jouw geheimen te weten krijgen. Argentijnen zijn redelijk bijgelovig.

Die middag zouden we naar Uruguay gaan, maar dat ging helaas niet door. Zoals gewoonlijk nam ik het weer iets te makkelijk op en ging er wel van uit dat we een ticket konden kopen op de dag zelf. Helaas was het Ticket office dicht die dag (idioot dat dingen dicht gaan op zondag) en bij de boot zelf kon je alleen betalen met credit card, en niet me cash peso's. Aangezien het niet slim is om je credit card mee te nemen omdat je hem verder niet gebruikt, hield on avontuur daar op.

Gelukkig vonden we een alternatief en gingen we die avond naar een tango show. Het is indrukwekkend om te zien hoe goed sommige mensen kunnen dansen en de show was een groot succes. Het herinnerde me er ook weer aan wat voor een houten klaas ik zelf ben ;)

Maandag was nog een rustig dagje, of althans dat leek het te worden, totdat we erachter kwamen dat de volgende dag, de dag waarop Nikki zou vertrekken, gestaakt zou worden door 20 vakbonden en het hele land vrijwel plat zou liggen. Opeens bleek dat Nikki's eerste vlucht richting Rio de Janeiro niet zou gaan, waardoor ze haar aansluiting naar Frankfurt en vervolgens Amsterdam zou missen. Maar Nikki zou Nikki niet zijn, als e op tijd wat geregeld zou worden zodat ze toch weg zou kunnen. Het stond in haar verzekeringspolis dat een gedwongen verlengd verblijf door bijvoorbeeld een staking het volledige bedrag van een nieuwe vlucht zou worden vergoed. Vervolgens belden Nikki met de verzekering via Skype, had ze wat hulp vanuit Nederland en en volgende ochtend kreeg ze een e-mailtje dat ze kon vertrekken vanaf het andere vliegveld (Ezeiza ipv Jorge Newberry) om precies dezelfde tijd, maar dan gelijk naar Frankfurt in plaats van via Rio en ze hoefde niks te betalen ook al bleek de informatie in de polis een fout te zijn die ze er inmiddels uit hebben gehaald. Dat scheelde weer 1500 euro...

We hebben maandagavond wel nog gegeten met Martin en Tomas, twee Argentijnse jongens die Nikki leerde kennen in Australië en waarmee ik regelmatig contact heb en mee ga eten. Dat was ook erg gezellig.

Inmiddels is Nikki weer weg en zijn we met BAFA deze week begonnen aan een zeer groot project: onze crowdfunding campagne. Na veel uitstellen en voorbereiding hebben we woensdag avond eindelijk de site gelanceerd! Momenteel zijn we dus op zoek naar investeerders en donaties. Mocht je interesse hebben in het project en kijken wat ik nou allemaal doe en wat het bedrijf doet, dan kan je op https://www.indiegogo.com/projects/fc-bafa-football-for-everyone informatie vinden. Mocht je het wat vinden, wil ik je vragen om iets te doneren. Alle beetjes helpen en ons doel van 7500 dollar is niet makkelijk te bereiken. Op de site kan je onder het kopje "Phase Two: Football Tourism Services" vinden waarvoor ik hier in eerste instantie ben. Zeker een bezoekje waard denk ik.

Het is leuk om te zien hoe het bedrijf zich ontwikkelt en persoonlijk haal ik daar veel energie en enthousiasme uit. BAFA oriënteert zich momenteel op uitbreiding naar andere steden waarvan Barcelona boven aan het lijstje staat. Het is nog ver weg, maar de optie om dit concept op te zetten in de stad waar ik nog steeds van droom, maakt mij zeer enthousiast over de toekomst. Maar eerst maar eens deze stage afronden en slagen voor mijn bachelor.

Dit was het voor het moment. Als je zo ver bent gekomen wil ik zeggen: dank voor het nemen van de tijd om dit allemaal te lezen. Het is altijd weer veel, maar ik wil voor sommige dingen geen mooie details weg laten.

Mocht je nog vragen hebben of gewoon even willen babbelen, stel ze hier of laat me weten als je wilt skypen/facetimen.

Tot de volgende keer.
Groetjes,
Mark